حرفی بزن

حتما باید گم بشوم

تا تو

برای پیدا شدنم

حرفی بزنی؟

رد پا

دوباره جا گذاشتی

حواست هست؟

بروی برف دلم

رد پای پنهانی!!!

خزان سینه

در خزان سینه افسرد

کنون نشسته در نگاهم

تصویر پر غرور چشمت

یک دم نمی رود از یادم

چشمه های پر نور چشمت

آن گل سرخی که دادی

در سکوت خانه پژمرد

زنانگی یعنی

زنانگی یعنی یک منحنی سینوسی ابدی

با محور مختصاتی n بعدی

و ضرب بی نهایت احساس

و تفریق آگاهانه منطق

و جمع اضدادی گیج کننده

و تقسیم دردناک سلولهای بدن

با موجودات آینده

شکستن دل

شکستن دل به شکستن دنده میماند....
از بیرون همه چیز روبراهست...
اما ..هر نفس درد است که میکشی...

زنانگی

زنانگی را دوست دارم

به دلیل وسعت و بی کرانگی روح زنانه

که همه چیز را می آزماید

و مخاطب زشت ترین فحش ها

و زیباترین شعرها

و گنگ ترین احساسات

و مخوف ترین ترسهای مردانه ست...

خسته ام من

زندگی تلخ ترین خواب من است...

خسته ام....

خسته از این خواب بلند...

یوسف زهرا

الا ای یوسفِ زهرا میا کوفه که میترسم

به چنگ گرگها بینی علی ِ اکبر خود را


میا ازکعبه ای مولای من دراین منایِ خون

که بینی برفراز دست، ذبح ِ اصغر خود را
................

من امشب بیزارم

من امشب از خودم از عشق از این دنیا که هیچش اعتباری نیست بیزارم
من امشب سخت بیمارم
رفیقان باده بازآرید مرا تنهای تنها با غم و اندوه بگذارید.

ای آدم ها

ای آدم ها ...

مرا که

هیچ مقصدی به نامم ..

و هیچ چشمی در انتظارم

نیست را !..

ببخشید !

که با بودنم ترافیک کرده ام !!

تولدت مبارک

امشبــ

شعری نخواهمـــ نوشت

شمعــ ـــ را

برای تولدتــــ ـــــ روشن میکنم

و پرهــایم را طواف میدهـــم

بر گرد آتشی که تــــو در جانم روشن کرده ای

جشن تولد توســت

و منــــ ــ

صد بار به دنیــا می آیم و خاکستر می شومــــ

تا راز حضور تو را بدانمــ ــــ ...

ققنوسم من امشب!

[♥] تولدتـــ ـــ مبــارک بهترینمـــ ..... عزیزمـــــ [♥]

سرخی عشق

چیـــزی جـــــــز

ســـــرخـی یکــــــــ عشـــــق

نـارنجـــــی یکـــــــ دلتنگــــــــــــــــی

زردی یکـــــــ فـاصلــ ـ ـ ــ ــ ــــ ـه

سبـــــزی یکـــــ خـاطــــــره

و سیـاهـــــــی یکـــــ چشـم تـا ابـــــــــد در انتطـــــار

در روزهـا و شــب هـای

بــدون حضــــــــــــــــــــور او

نخـــواهـد بـــــــــــود

شیشه شکست

شیشه ای میشکند....یک نفر می پرسد..

چرا شیشه شکست ؟

مادرم می گوید:شاید این رفع بلاست

یک نفر زمزمه کرد باد سرد وحشی مثل یک کودک شیطان آمد

شیشه پنجره را زود شکست.

کاش امشب که دلم مثل آن شیشه مغرور شکست

عابری خنده کنان می آمد....تکه ای از آن را برمیداشت

مرهمی بر دل تنگم می شد....

اما امشب دیدم هیچکس هیچ نگفت غصه ام را نشنید...

.از خودم پرسیدم آیا ارزش قلب من از

شیشه پنجره هم کمتر است؟

دل من سخت شکست هیچکس هیچ نگفت و نپرسید چرا؟؟.....

احوالات حضرت ابوالفضل (ع)

احوالات حضرت ابوالفضل (ع)

                  زبانحال امام حسین (ع) - نوحه جوشی

ای علـــمداریم اویان                یار غمخواریم اویان

قارداشون تنها قالوب               یاتما سرداریم اویان

سن منیم سرلشکریم سن

سن وفــــــالی افسریم سن

نـــــور چشم حیـــــدریمسن

گــــــوز تــــــیکوبلر یـــــــولووا تشــــــــنه لریم

گـــــــوزووی باغـــــــلاما زیبــــــــا قــــــــــمریم

جـــــــــان ابوالفضـــــل جـــان ابوالفضـــــــــــل

آدووه قربـــــــــــان ابـــــــــــــــــــــــوالفضــــــــل

ای شرافت مظــهری                       دیــن حقون سنگری

مرکبوندن کیم یخوب                       سن کیمین نام آوری

دونمیوبسـن حق ســـــوزوندن

اوخ دگــــوبدی صاق گــــوزوندن

ال چکوبســـن گــــــــوندوزوندن

قارداشوندان نیه دوشدون آرالی

باشووی تپـراقا قویما یـــــــارالی

ای جنانون رشکی قارداش                توکمه قانلی اشکی قارداش

آغلادور سینون یــاراســـی                پارهلنمیش مشکی قارداش

ساده نیست

ساده نیست ؛

دســـ ــتت را بــ ـگیرند

و با قول یكـــ عروســ ـك خیابانــ , خیابانـــ ...

خیابانــ

و آخر...

خـ ــیابان آخری...

بفهـ ـمی تو عروسـ ـكی بودی

كه دسـ ــتت را گــرفتــه بودند

نمی دانم

نمی دانم

زندگی چیست؟

مرگ چیست؟

آنچه دارم از این زندگی:

            حسی ست آبی، بلند مثل آسمان

                                    وسیع مثل دریا

            حسی ست قرمز، حیاتی مثل خون

                                    غریب مثل غروب

                                    مثل لاله ، رز، مثل شقایق

            حسی ست بزرگ و بخشنده، مثل امید، مثل خدا

            حسی ست پر طنین مثل آبشار، مثل رود، مثل بلبل

            حسی ست که به آرامی در رگ های من می دود، خاموش، مثل نسیم

            حسی ست مثل نور، بی رنگ و سبک که بر من می وزد، مثل روح

                           مثل انتظار پر ز اضطراب، سکوت، فرسایش

            حسی ست پر لذت مثل خوشبختی، صداقت، مثل آغوشی گرم در شبی زمستانی

            حسی ست عجیب و پر هیجان مثل رسیدن دو دست عاشق که گرفتار گذر ثانیه هاست

            حسی ست توام با بی خیالی مثل جنون، گناه، مثل خواب ...

            ...

تمام این احساسات

                        احساساتی که به زندگی ام معنا می دهد

                        در این کلمه خلاصه می شود...

                                                                        عشق

                        عشق، آنچه که دارم از این زندگی .......

81/8/24

میخ صلیب

آنک منم کین گونه میخ صلیب

از کف دستان، به دندان برآکندم ...

فریاد تلخم در گلو لرزید...

فریاد تلخم در گلو خشکید ...

...

در خلوت گرداب های سرد و مخوف

اندر پی لمس رنگ سیاه شطرنج سرنوشت...

دشنۀ زهرین کیشش، در دیس مغرور خاک

پروانه ام ربود ...

فریاد تلخم در گلو بمرد ...

...

تا چشم بر بخت خویش، نگریست

در پشت افکارش ...

در بطن خواهش ها ...

دوشیزه ای بخواند

ای رهنورد خسته، چه نالی ز سرنوشت؟

...

شب را ز خلوت ذهنم رهاند

ناگاه عشق مرده، سر از سینه برکشید

آویخت همچو طفل یتیمی بر دامنش ... !

ناگاه ...

            نورش دمید ...

                                    پرستویی ز بام شبم پرکشید

بر ساغر چشمم، زدش رنگ نگاه سحر

بر لبش جز سرود امیدم نبود

...

زان حال ...

آموختم...

آرامگاه واژه پوچی ست...

پیکار می کنم ، سوگند می خورم ...

یاد تحملش، توان می دهد به من

لیک این چنین ...

...

            ...

ای سرنوشت، مرد نوردت منم، بیا

شاهت به کفم لغزید

ماتت به میان آمد...

زخمی دگر زنم که، نیافتاده ام هنوز...

آه ای دریغ چو ندانستی هنوز

دوشیزۀ عشق من ، مادری بیگانه است ....

                                                دوشیزه عشق من مادری بیگانه است...

مرز خواب

در صبح دمی سرد و بی صدا از مرز خوابم میگذشتم

سحر از رخنه ای به تاریک اتاقم تابید

روی همه ویرانه ام فرو افتاده بود

سحر چون پیچکی روئید

ساقه اش از ته خواب شفافم سر کشید

من به رویا بودم

سیلاب بیداری رسید

چشمانم را در ویرانه خوابم گشودم

سحر به همه زندگی ام پیچیده بود

در رگهایش من بودم که جریان داشتم ، می دویدم

هستی اش در من ریشه داشت

همه من بود

کدامین نور بی پروا

در صبح دمی سرد و غمگین

سحر را به سرزمین خواب من آورد؟

 

82/4/20

کیستی

کیستی

که من

 این گونه

به اعتماد نام خود را با تو می گویم؟

کلید خانه ام را در دست تو می گذارم؟

نان شادی ام را با تو تقسیم می کنم؟

به کنارت می نشینم و بر زانوی تو ...

این چنین آرام به خواب می روم؟

کیست؟

کیست؟

کیست کین گونه مرا

 ز بالین توهم و ابهام

 به اوج حقیقیت خویش افکنده ؟

            کین گونه ز زندان آمال و انتظار

                        بال و پرم داده؟

بال و پری ز حرمت مجنون و دل

کیست؟

            کین گونه چکاوک ...

 زبارش مهرش

                        به گوش خسته تنهایی ام غزل می خواند

                            ستاره ...

طلوع امید را

 زدامن شب به چشم من می راند

کیست؟

کین گونه هوای ابری روح سرگردانم را

 زبرزخ خود خواهی

به قله مغرور گذشت و ایثار می کشاند

دریا ...

        چه عطشناک

 زعمق نعره موجش

به ذهن شب گردم

نوای احساس لطیفش را ورق می زد

کیست؟

            کین گونه شکوفه

 معنای بهاری امیدش را

 به سرشاخه های درخت خشک دلم می گفت

آینه ...

 عمق وجود روشن و ملموس لطفش را

    به سمت چشم خونین و غم زده ام می رقصاند

کیست؟

            کین گونه فرصت دیدن

 هر آنچه زیبایی ست

                                                  هر آنچه رعنایی ست

                                                                هر آنچه رویایی ست را

                                                                           ز منشور عاشقانه ها به من بخشید؟

کیست؟

            کیست؟

فریاد می زنم

            ای زیبا ...

                        چشم تو شعر است

                                    چشم تو شاعر است

                                                                       تا نفس باقی ست

                                                                                            زیبا ...

                                                                      فرصت چشمت تماشایی ست ...           

 

85/10/7

کیست؟

کیست؟

کیست کین گونه مرا به بالین خویش افکنده ؟

            کین گونه ز زندان خود بال و پرم داده؟

                                                بال و پری ز حرمت مجنون و دل

کیست؟

            کین گونه چکاوک، ز بارش مهرش به گوش خسته تنهایی ام غزل می خواند

                            ستاره، طلوع سحر را ز دامن شب به چشم من می راند

کیست؟

کین گونه هوای ابری روح سرگردانم را، ز برزخ خود خواهی به قله مغرور احساس و ایثار
می کشاند ...

دریا، چه عطشناک، ز عمق نعره موجش به ذهن شب گردم  نوای احساس لطیفش را ورق می زد ...

کیست؟

            کین گونه شکوفه، معنای بهاری امیدش را به سرشاخه های درخت خشک دلم می گفت...

آینه، عمق وجود روشن و ملموس لطفش را به سمت چشم خونین و غم زده ام
می رقصاند

کیست؟

            کین گونه فرصت دیدن هر آنچه زیبایی ست

                                                                        هر آنچه رعنایی ست

                                                                                                هر آنچه رویایی ست را

                                    ز منشور عاشقانه ها به من می داد؟

کیست؟

            کیست؟

                                                                           فریاد می زنم

                                                                              ای عشق

                                                                       چشم تو شعر است

                                                                      چشم تو شاعر است

                                                                        تا نفس باقی ست

                                                                              ای عشق

                                                                فرصت چشمت تماشایی ست                

 

کنار مشتی خاک

کنار مشتی خاک

در دور دست خودم، تنها، نشسته ام ...

خاک ها، از میان انگشتانم فرو می ریخت و با سکوتی مبهم می گفت:

شبیه به هیچ شده ای ...!

چهره ات را به سردی خاک بسپار ...

اوج خودم را گم کرده ام

می ترسم ...

از لحظه بعد

                   و از این پنجره ای که بر روی احساسم گشوده شده

بیهوده بود ... بیهوده ...

آن طرف سیاهی من پیدا بود...

...

روی بام گنبدی آینده ام ایستاده ام

شبیه به غمی

و نگاهم را در غروب سحر ریخته ام...

پله های نرده بانی چوبی ...

روی این پله ها غمی، تنها ، نشسته ...

                                      کنار مشتی خاک

                                      در دور دست خودم، تنها نشسته ام

                                      برگها بر روی احساسم می لغزند ...

82/4/21

کمکم کن

روز روزی دگر با آفتابی سوزان

شب، شبی غمگین، ولی پر ستاره

امید ...

حسی غریب و پر لذت

حسی که از نگاه سحر، در من رخنه کرد

باید آن را پروراند

تلاش ...

تلاش برای رسیدن دو دست بی قرار

برای آینده

آینده ای دور ولی پر هیجان

آینده ای دور ولی دست یافتنی

راهی ست

راهی دور و پر تلاطم

راهی که برگشتی ندارد ...

راهی با انتهای روشن

باید تلاش کرد

باید امید داشت

باید گریخت ...

می روم

می روم با نگاهی پر امید

با چشمانی گشاده

با لبانی خسته از زمزمه

با تنی سرد و نالان

کمکش کن ...

گرمی تنت را به آن ببخش

با حرارت دستانت، با گرمی لبانت

آن را بپرور

آن را به سمت آینده ای روشن بران ...

 

82/5/8

فرشته

که میگوید:

فقط خدای را باید پرستید

خدایان در این عالم متفاوتند

خدای را نمی توان دید

من خدایم را با چشم دل می بینم

می پرستم

که می گوید

همه بر سر راهشان، همراهشان، در تمامی لحظاتشان

دو فرشته دارند!

من یک فرشته دارم

فرشته ای که از آن خودم است

همیشه همراهم، بر سر راهم و در تمامی لحظات با من است

آن را با چشم دل می بینم

                             می پرستم

انسان

ولی با ذاتی والا و متعالی

من آن را با چشم دل می بینم

                             می پرستم

لبانش، چشمانش، صورتی نگاهش، چهره چو مهتابش

لطف بی کرانش، خاموشی صدایش، آبی بلندش

تمامی را با چشم دل می بینم

                             می پرستم ...

من فرشته ای دارم، روشنایی می برد

من فرشته ای دارم، فتنه می برد و سنگین می رود

من فرشته ای دارم، سیاست می برد و خالی می رود

من فرشته ای دارم، تخم نیلوفر و آواز قناری می برد ...

من فرشته ای دارم

                             آن را با چشم دل می بینم

                                                          می پرستم

که می گوید فقط خدای را باید پرستید؟

من فرشته ای دارم که با چشم دل می بینمش

                                                می پرستمش ....

 

82/10/5

شیوه خواهش

چقدر گم شده بودم، چقدر بی حاصل

چقدر باور باران مرا نباریده است

چقدر دور شدم از اشاره خورشید

من از کدام جهت رو به نیستی رفتم

کجا تمام شدم از عبور نیلوفر

کجا شکفتن دل ، آخرین نفس را زد؟

چراغ در کف من بود ...

چگونه هیج نگفتم

چگونه تن دادم

چقدر شیوه خواهش مچاله ام کرده است !

چقدر فاصله دارم از شکوه درخت

چقدر بیگانه است

اهل آبادی هنوز می دانند چقدر بذر کبوتر هست

وچگونه باید کاشت

چراغ در کف من بود

چقدر خالی ام از سبز

مجال سبز صنوبر مرا ز خاطر برد...

چقدر اهل طراوت مرا نمی خواهد

چقدر پشت دلم خالی ست

وقتی درخت در راستای معنی و میلاد

بر شاخه های لخت

پیراهن بلند بهاری دوخت

با اشتیاق رفتم به میهمانی آینه

اما دریغ

چشمم چه تلخ ، تلخ ...

پاییز را دوباره تماشا کردم

و دگر جوان نمی شوم

نه به وعده عشق و نه به وعده چشمان تو

و دگر به شوق نمی آیم

نه در بازی باد و نه در رقص گیسوان تو

چه نامرادی تلخی

و دریغا چه تلخ تلخ فرو می ریزم

با سنگینی این تنهایی عمیق

در سرزمین اجدادی خویش

و دریغا چه عطش ناک و پریشان پیر می شوم

در بارش این گستره تشویش

در خانه خورشید ها و خاطره ها

دریغا، چه بی برگ و بار لال می شوم

در دور دست آن گل ها ... گمان ها ... گفته ها ...

و مگر فراموش می شود سرانجام آن جستجو ها

و آن چشمه و چشم انداز آواز و آرزوها

و مگر فراموش می شود آن بهاری که آمده بود

با رقص شکوفه هایش با وعده همان بهار

که در کرامت درختان تابستانیش

هیچ سبد و سفره ای بی نصیب نخواهد ماند

از شادی میوه های مهربا نیش

و دریغا بر من

چگونه فراموش می شود

سبدها و سفره هایی که ...

سالهاست ...

نه سیب را می شناسد و نه مهربانیش را

84/11

شگفتا

یاس پیچک ها بر چینه ها

     دف واژه نقره گون بر بام

          وزش نسیمی پنهان و ...

              حضور فرصتی بی کلام ...

                   که عشق را فرصتی ست و در هم شدن اشک ها بهانه ای ...

شگفتا که انتظار طلوع، خود حقیقتی ست ...

گلبرگ های فرو ریخته در کنار و ...

                                      عطش شراب بوسه ها در کام ...

گفتگوی دستان بی قرار و ...

                             حسرت نگاه نا تمام ...

که عشق را بهانه ای و هم آوا شدن قلبها را دلیلی ...

...

شگفتا که با تو این شب تاریک خود غنیمتی ست ....

سیب

سیب تو ...

            سیب من ...

                        حالا هم زمان با هم گازش می زنیم

ببین چقدر با هم فرق دارند!

حالا سیب و سیب را کنار هم

                        و گاز و گاز را رو بروی هم می گذاریم ...

                                                               عشق آزمون شده .... 

خدایی دارم در این نزدیکی

نه در آن بالاها !

مهربان، خوب، قشنگ ...
چهره اش نورانیست

گاه گاهی سخنی می گوید،
با دل کوچک من،

ساده تر از سخن ساده من
او مرا می فهمد !

او مرا می خواند،
او مرا می خواهد،
او همه درد مرا می داند

یاد او ذکر من است، در غم و در شادی
چون به غم می نگرم،
آن زمان رقص کنان می خندم ...

که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است

او خدایست که همواره مرا می خواهد

او مرا می خواند
او همه درد مرا می داند ...

 

سکوت

سکوت

سکوت سرشار ز ناگفته هاست

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشقهای نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت ، حقیقت ما نهفته است

حقیقت من و تو

برای تو و خویش

چشمانی آرزو می کنم که چراغ ها و نشانه ها را

در ظلماتمان ببیند

گوشی که صدا ها را در بیهوشی مان بشنود

برای تو و خویش

روحی را که این ها را در خود گیرد و بپذیرد

و زبانی که در صداقت، خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد

و بگذار از آن چیزها که در بندمان کشیده است

سخن بگوئیم ...

 

82/2/17

زندان دوست داشتن

من همچنان می روم

و آینده ام را می برم سنگ به دوش

تا زندانی بسازم و در آن حبس شوم

زندان دوست داشتن

لبخند

عشق

صفا

مهر

دوست داشتن اشک تو بر گونه من

و سرود تو بر لبخند من

دوست داشتن شالی زار ها و پاها و زالوها

دوست داشتن درو و داس های زمزمه

دوست داشتن قرمزی ماهی ها در حوض کاشی

پنجره را می گشایم رو به دریا

هر سحر از شوق ، تا ببینم هستم؟

مهر ورزانی چو تو

عاشقانی دلپاک

مردانی که از مردانگی هیچ کم ندارند

من همچنان می روم

و آینده ام را می برم سنگ به دوش

تا با محبت

لبخندی را برای کودکی هدیه برم

با نگاهی مرحمی باشم بر درد دل مردی

همچو تو

آرام و آهسته

مهر ورزیدن را یاد دهم

همچو نت های تر و نرم سکوت

با همه چشم تو را می بینم

با همه شوق تو را می خواهم

به امید روزی که معنای هر سخن

دوست داشتن است ...

روزی که آهنگ هر حرف

زندگی ست

و مهربانی با زیبایی یکسان است...

 

فروردین 84

دام باز گسترانی

چند بار امید بستی و دام برنهادی تا دستی یاری دهنده ...

کلامی مهر آمیز ...

نوازشی ...

یا گوشی شنوا، به چنگ آری؟

...

چند بار دامت را تهی یافتی؟!

از پا منشین، آماده شو ...

که دگر بار و دگر بار

دام باز گسترانی ...!!!

چراغ

چراغی بر سر راهی

چراغی بر سر بی راهه

می سوزد...

گل سرخی نشان راه مان

در لحظه های هول  حیرانی

روان بودیم ...

سحر

از رخنه تردید

می تابید ...

کسی از همرهان در قعر تاریکی

دلش  را در میان کوچه آتش زد

و آن را بر بلند نیزه ای آویخت

کسی از پشت خنجر زد

کسی فریاد زد ...

هیهات ... برگردید !!!

و قلبش مشعلی در قعر چاهی بود...

در این راهی که بی پایان

در این وادی

چراغی بر سر راهی

چراغی بر سر بی راهه می سوزد ...

تکیه گاه

در کنار پنجره ای ز افکار بهت آلود

رو به ستارگان کم سوی آسمان دیده ام

این سرنوشت غریب

هم نفس با شیون دیوانه وار باد

خاطراتی لرزان و بی پناه را

چو جنونی بی فرجام

بر بغض سرگردان قلبم، می نواخت

زان حال ...

این سرنوشت غریب

امواجی آبی

ز نگاه تکیه گاه پر غرورم را

از ورای شیشه سرد قاب چوبی اش

جستجو می کرد

و بر چشمان گریانم، می نواخت

...

از دیروز های نزدیک

تا آدینه هایی مملو ز ابدیت های دور    

زان سوی قاب چوبین  

 تکیه گاهم را، زین سرنوشت غریب خواهم خواست  

از ورای شیشه سردش

یگانگی تبسم مبهم اش را دیوانه وار فریاد خواهم زد

 آه ... 

ای، نو سرنوشت غریب

زین روزگار زمستانی، تا ابدیت دهر

تا ابدیت دهر ...

 پدرم را

 در ثانیه ثانیه

 این ستیز تنگاتنگ ، می جویم

می جویمش  

که اندر آغوش پر مهرش 

 دیوانه وار بخندم

می جویمش

که اندر ورای حرم غرورش

 دیوانه وار بگریم

…

آه بر من دریغ …

که او، آن سوی قابی چوبین

ماه هاست، گزر ثانیه ها را می راند

ماه هاست، که با آن تبسم مبهم

مژگان به هم نمی زند، زان دیدگان باز …

آه بر من دریغ …

ماه هاست پر باز کرده است و با دو چشم بی گناه

زین جا به بی نهایت پرواز کرده است

... … … …

… …

…

 

در بود و در نبود

نقش و نگار خاطرات پدرم، آتشین

امواج پر مهر احساسش، لطیف

قامتش، سرمست و پر غرور

 تا ابدیت دهر

این گونه با من خواهد بود

زین حال …

از ورای اندیشه دوباره دیدنش

از ورای رویای دوباره بودنش

 اشک های زرین امید و زندگی

بر خاکستری خاموش خواهد چکید!

در کنار پنجره ای ز افکار پر غرور

فریاد خواهم زد

ای ستارگان آسمان دیده ام، باز برگردید !

پدرم اینجاست

…

ای خدا، چگونه تو را گویم

تنها تو آگهی و تو می دانی

تنها تو قادری که ببخشایی

بر روح او، صفای نخستین را

تنها تو می فهمی و می دانی

در چشم بی گناهش

 افسرده راز هایی غوطه می خورد

... ... ... ...

... ...

ای درینه سرنوشت غریب

  بر خاطرت حک کن

زین پس توانم خاست

 با لطف بی کران هو ( الله )

رد پای آن شاه مغرور را

 اندر این دیرینه بازی شطرنج

محو و نابود رقم زنم  

ای درینه سرنوشت غریب

زین پس بنشین و بر آدینه ام بنگر

…

آنک منم که سرگردانی ها را

ز کنج بن بست کلبه دل

بر دست بادهای جهان پیما

خواهم سپرد و جاودانه رو به فرداها

فریاد خواهم زد

ای ستارگان کهکشان دیده ام، باز برگردید !

پدر اینجاست

در عمق قلب خسته و پریشان مادرم

زین پس فریادها خواهم زد

دوشیزه عشق من

 تنها، مادری ست افسانه ای ...

 

86/1/10

تاریکی و مرد

شب بود و تاریکی در امتداد مرد

در ذهن او می گشت یک اتفاق سرد

دنبال گرما بود! کبریت را برداشت

یک لحظه نور و بعد سیگار را روشن کرد

سرما درون او می رفت و می آمد

مانند دودی که سیگار او می کرد...

تنهایی سیگار، فانوس راهش بود

بر آن تلنگر زد، فانوس آن چون گرد...

و چرخ زیر پا، فانوس یا نه او...

این آخرین کام آن دیوانه شبگرد

اطراف روشن شد و مرد گرم گرم

با ذهن سردرگم

                   کبریت ، نفت ، مرد...

تاریک اندامت

میان دو دست تمنایم روئیدی

در من تراویدی

آهنگ روح انگیز اندامت را شنیدم

نه صدایی

و نه روشنی

تاریکی – تو

تنهایی – تو

سکوتم را شنیدی

بسان نسیمی از روی خوابم بر خواهم خاست

درها را خواهم گشود

چون نوری

خواهم تابید

بر روح  اندامت

...

چشمانت را گشودی

لیک زین چنین...

آرام آرام ...

تاریک اندامت در من فرود آمد ...

 

85/4/22

پرنده

پرنده گفت: چه بویی ، چه آفتابی ، آه

بهار آمده است

و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت

پرنده از لب ایوان پرید، مثل پیامی پرید و رفت

          پرنده کوچک بود

                             پرنده فکر نمی کرد

                                                پرنده آدمها را نمی شناخت

پرنده روی هوا و بر فراز چراغ های خطر

در ارتفاع بی خبری، می پرید

و لحظه های آبی را دیوانه وار تجربه می کرد...

                                                          پرنده، آه، تنها یک پرنده بود...

 

                                                خرداد 80

پدر

در کنار پنجره افکار

رو به آسمانی زمستانی

با نگاهی به آینه دیروز

با نگاهی به گذر لحظه های دور

غریب و لرزان ز سرمای سرنوشت

همنفس با شیون دیوانه وار باد

موج نگاه تکیه گاهم را

از پشت شیشه سرد قاب چوبی

جستجو می کردم و می خواندم

از دیروز تا هنوز

در آن سوی قاب

تکیه گاهم را می خواهم

در آن سوی قاب

پدرم را می خوانم

پدرم را می خواهم

تکیه گاهی در کنارم

همچون آینه

تا در او دیوانه وار بخندم

تا در او دیوانه وار بگریم

سال هاست، گذر ثانیه ها را می راند

سال هاست، که با آن تبسم مبهم

مژگان به هم نمی زند، زان دیدگان باز

سال هاست پر باز کرده و با دو چشم بی گناه

زین جا به بی نهایت پرواز کرده است

...

در بود و در نبود

نقش و نگار خاطراتی آتشین

امواج پر مهر احساسی لطیف

قامتی سرمست و پر غرور

از ورای اندیشه دوباره دیدنش

از ورای رویای دوباره بودنش

همگام با اشک های خونین حسرت و انتظار

بر گونه های نم ناکم می لغزید

بر خاکستر خاموش دستانم می چکید

آه ...

پدر کجاست که ستاره ها برگردند !

آه ...

ای خدا، چگونه تو را گویم

تنها تو آگهی و تو می دانی

تنها تو قادری که ببخشایی

بر روح او، صفای نخستین را

تنها تو می فهمی و می دانی

در چشم بی گناهش

 افسرده راز هایی غوطه می خورد

... ... ... ...

... ...

آنک منم که سرگردانی هایم را

از کنج بن بست کلبه دلم

بر دست بادهای جهان پیما

خواهم سپرد و زین پس

جاودانه رو به فرداها

فریاد ها خواهم زد

کای شاه سرنوشت

می دوم تا به دست آورم او را

می جویمش

در عمق قلب خسته و پریشان مادرم

زین پس فریادها خواهم زد

دوشیزه عشق من

 تنها، مادری ست افسانه ای ...

 

 

بیا یک سحر

بیا یک سحر

عظم صحرا کنیم

در آفاق یک جا، دلی وا کنیم

بیا مثل یک رود جاری شویم

شتابنده آهنگ دریا کنیم

بیا دوستی را برای همه

صمیمانه و ساده معنا کنیم ...

عشق در پیش و ما خویش را ...

برای رسیدن مهیا کنیم

خلوص و مناجات پرواز را

از آنسوی گلها تماشا کنیم

اگر یادمان بود و باران گرفت

نگاهی به احساس گلها کنیم ...

بیا مثل یک رود جاری شویم

شتابنده آهنگ دریا کنیم

بیا با درختی که نزدیک ماست

پرنده تر از قبل نجوا کنیم ...

 

بر پای توانم خاست

بر آنچه دلخواه من است

حمله نمی برم

خود را به تمامی بر آن می افکنم

اگر بر آنم ...

تا دگر بار و دگر بار ...

بر پای توانم خاست

راهی به جز اینم نیست ....

ببخشای بر من

با آن نگاه روشن و مواج

دریا اگر سلام نگوید، مردنی ست

در ذهن هر کلام، گر ردپای عشق راهی نبرده است

کتابی نخواندنی ست

 شایسته این نیست که باران ببارد و

در پیشوازش دل من نباشد ...

و شایسته این نیست، که در کرده های محبت

دلم را به دامن نریزم ، دلم را نپاشم

ببخشای بر من اگر بر فراز صنوبر

تقلای روشنگر ریشه ها را ندیدم

ببخشای بر من اگر زخم بال کبوتر، به کتفم نروئید ...

عبور کدامین افق وسعت انتظار مرا، مژده آورد

و هنگامه عشق را، از دل من خبر داد

کجا بودم ای عشق

چرا چتر بر سر گرفتم؟

چرا ریشه های عطشناک خود را به باران نگفتم؟

چرا آن را ننوشیدم وتشنه ماندم؟

ببخشای ای عشق

 ببخشای بر من اگر ارغوان را، نفهمیده چیدم

اگر روی لبخند یک بوته، آتش گشودم

اگر سنگ را دیدم اما ...

در آئین احساس آواز گنجشک

 نفس های سبزینه ها را حس نکردم

اگر ماشه را دیدم اما...

هراس نگاه نفس گیر آهو، به چشمم نیامد

ببخشای بر من که هرگز ندیدم نگاه نسیمی، مرا بشکفاند

و شعر شگرف شهابی به اوجم کشاند

و هرگز نرفتم که خود را به دریا بگویم

و از باور ریشه مهربانی برویم

چرا روشنی بود و من لال بودم

ببخشای ای عشق

اگر ریشه در خویش بستم و ماندم

و خود را شکستم و هرگز نرفتم

که در فرصتی خط شکن

باور زندگی را، بفهمم

ببخشای ای عشق

 که هرگز نرفتم یک هجله بر پا کنم

بر سر کوچه زندگانی

و در قاب خورشید، بنشانم عکس دلم را

تو را دیدم ای عشق و آموختم از تو آغاز خود را

نگاه تو کافی ست

من آموختم ریشه رویش باغ ها را و باران خورشید ها را

 

انتهای عشق

آن هنگام که بدانم قلبت را عشق دیگری گرما می بخشد

با آنکه دوستت دارم، ترکت خواهم کرد

و بعد قلبم را بی رحمانه لگد کوب خواهم کرد...

زیرا هرگز نمی خواهم کسی جز تو مالک آن شود

زمانی که دیگر دوستم نداشتی

فریاد بزن دوستت ندارم

تا آرام اشک بریزم...

 

مهر 81

غرق در رویا

آری

آری ...

غرق در رویا

رویائی بر گرفته از تکاپوی مبهم ثانیه ها

          برگرفته از رخسار سپید موی مرداب حقیقت

همگام با رقص نور، در هیاهوی جریان زندگی

خدایم را...

خدای لاله ذهن تابناکم را ...

                                      می خواندم و بر قفس دل می نشاندم

مهربانی ست، غرق در یاس سپید

                                      چشمانش، بخشنده تر از خورشید

معبودی ست، میان متن اساطیر جنون

                                      کلامش، قدسی تر از ژرفای کوه

مستوری ست، چو انحنای بطن تفکر

                                      شقاوتش، فریاد جنبنده ای مصلوب

گوهری ست، غلتان در دهلیز رنگین عشقم

                                      محرابش، شکر است و شکر ...

باز را خواهم گفت در تفسیرش چنین:

این سو تاریکی مرگ است و ببین

                                      آن سو زیبایی برگ است و بفهم

این سو پرواز روان می طلبد

                                      آن سو ارکان زمان است و بسنج

ای دریغ ...

آری ...

غرق در رویا

پرستشش بی انتها ...

این چنین سنجیدم :

                   افسانه فکندم ، در رکن زمان ، خاک را غلتاندم

                                                    با آب بیاندیشیدم

                                                    آتش به پناه آوردم

                   رنگ افلاطون بر قلمش آکندم ...

لیک این خدایم

خدایی در برش دارد ...

آری

همچو رخسار سپید موی مرداب حقیقت

                                      خدایش باید دید                                         

                                                   باید پرستید

اصل مطلب این است

                   از آن به این باید رسید

                                            باید رسید

                                           خواهم رسید ....

86/18/6

حق من است

می دوم

می دوم در لحظه لحظه خاطراتم

رو به فردا ها ، رو به انتها

به دنبال شاخه گلی

تا پیچکی سازم از آن

ساقه اش از اعتماد

برگش از ایثار

خارش از فقان ، خارش از نیاز

گلبرگ آن از مهر

پرچمی خواهم زد ، در بلندای آن ، جنسش از عشق ، جنسش از عشق

پیچکی سازم از آن

با نگاهی از رنگ تمنا ، دیده ای با بوی نیاز

می رسانم آن را به عرش

گلستان می کنم این زندگانی را ...

همدمی خواهم .

 مهرمی خواهم ...

                همراهی،امیدی،قدرتی،عظمی،خلوصی...                                                                              بخششی می خواهم ...

                               جاودانه ...

می دوم ...

           می دوم رو به فرداها ... رو به آینده ام

می رهم

می رهم از زندان سرنوشت

آهنگ زیبای کلامت انگیزه من است ...

در دشت بیقرار رویا ها

آرامشم بی انتها ...

هم آواز با حرکت آب و باد و آتش

دل دادگی فریاد من است ...

دوست داشتن حق من است ...

تجربه دوباره داشتنش حق من است ...

پرستیدنش حق من است ...

بلندای آسمان حق من است ...

آبی پر تلاطم دریا حق من است ...

این نسیم حق من است ...

آن صدا حق من است ...    

این قانون من است :هرگز بدون قدرت اعتراض نمی کنم ...

دوست داشتن حق من است ...

تجربه دوباره داشتنش حق من است ...

شاخه گل حق من است ...

                          زندگی حق من است ...

84/7/23

بنواز پیرمرد

بنواز پیرمرد،که شاید آن آهن پشت سرت از شرم صدای ساز تو آب شود...